Op zoek naar een nieuwe identiteit. Op zoek naar nieuwe zekerheden.

Op zoek naar de Toerist.

Het is een eerste stap.

We zijn voorzichtig afscheid aan het nemen en toe aan een nieuwe fase. Maar zo ongelooflijk voorzichtig dat het lijkt of we helemaal niet meer bewegen.

Afscheid nemen van onze industrie, afscheid nemen van de offshore, afscheid nemen van God en gebod. Maar wat dan? Het Toerisme!

Onze toerist zou een een avontuurlijk ingestelde wereldburger moeten zijn met een dikke portemonnee maar voorlopig krijgen een koopjesjager die genoeg heeft aan een kroket en een biertje.

Tja, de tijden zitten ook niet mee. Banken zijn weer kluizen aan het worden en het geld wordt schaars. De wereldburger eet hamburgers.

Maar waren we wel klaar voor die wereldburger? Hiatt leek toch een aardig onderkomen. Jacob transformeerde met tegenwind een oude stadswijk naar een Caribische fantasie en onze Dushi Hende is in training.

Maar we weifelen…

De industrie stinkt als vanouds en een homofobe politicus doet ook haar stinkende best. Onderwijs kampt met tekorten en justitie met van alles.

Maar een volgende stap is ook moeilijk. Voor dat je weet glij je uit. Verliezen we het vrolijke anarchisme en moeten we gaan voldoen.

Voldoen aan de richtlijnen. Voldoen aan de cijfers. En het lege flesje weer netjes inleveren.

“Kunnen we het niet gewoon zo laten? Al die betweters willen uiteindelijk toch maar één ding.”

Zo vinden we allemaal weleens wat. Niet altijd wat we zoeken, overigens.

Maar als Moeder het niet kan vinden is het echt zoek.

Las ik laatst.