Doen we het wel, doen we het niet. Het is immers geen echte Kerst. Kerst moet vol zitten met Tradities. Van de boom tot de spruitjes, met de familie rond de tafel. Maar we zijn gaan zagen. Aan de poten van Zwarte Piet, aan het vuurwerk en voor je het weet sodemieteren alle feestdagen in.

Kerst is een individuele beleving geworden. Terwijl het toch vooral gedeeld zou moeten worden. We zitten inmiddels in de Kerstbal.

Maar… Covid…

Zie het maar weer eens terug te krijgen. Voorlopig hebben we nu een Gedeelde Eenzame Kerst.

Maar gelukkig gaat dit allemaal voorbij aan die lui op het eiland. En is er toch een lijstje: Christmas in your Ears.

Kortom, hoe stoot je iemand van zijn voetstuk. Trek je de beelden letterlijk om of ondergraaf je het beeld door er langzaam een andere betekenis aan te geven. “Fake” werkte even. Feiten worden meningen en mijn mening is zo goed als die van een ander.

De volgende stap is ongefundeerde beschuldigingen, de Penny Dreadful van vandaag. Griezelige verhalen om gezellig bij weg te rillen met monsters, kinderverkrachters en de duivel. Betonrot en roest doen de rest.

Een eigen leesclubje of Bubble voorkomt in ieder geval dat men nog van gedachte kan veranderen. Het gereedschap is nu Sociale Media maar voorheen was het de De Waarschijnlijkheid, de krant van Wakker Nederland, het roddelblad of een televisie omroep of nog verder terug: de verzuiling, een flyer gespijkerd op de schutting. Het ongenoegen krijgt een logo, een kleurstelling en wordt een merk. Lange Lul interviewt een gelijkgestemde en alles is in evenwicht en lijkt te kloppen. “Zie je wel”…

Het gereedschap veranderd maar de motivatie blijf hetzelfde; Angst…de angst voor straks… waar leiden al die maatregelen naartoe? De waard wantrouwt vooral en spiegelt zijn wereldbeeld en alles is geoorloofd.

De maffe rechtse oom kan zich nu aansluiten bij gelijkgestemden en de profeten van deze nieuwe religie zijn toe aan het kiezen van een Leider.

Of en ik nu de angst voor straks aan het voeden?

Conservatisme was behoudzucht. Laten we het vooral zo houden.

De jaren 60 begonnen bij mij ergens in de jaren 70. Je moet er de juiste leeftijd voor hebben. De adolesentie moet zo lang mogelijk uitgerekt worden. Voor je het weet is het 1968 en vliegen de straatstenen je om de oren.

Maar nu weer even terug naar toen het nog leuk was. We kunnen in deze tijden wel weer wat optimisme gebruiken. En moeten de Democraten Let the Sunshine In maar als campagnemotto gebruiken.

Noborder is terug. Met een nieuwe website. Na 13 jaar hobby moet het maar eens een merk worden. Met merchandise, lidmaatschap, kortingen en een influencer.

Grenzeloos.

Met een eerste aflevering raken we gelijk de helft van onze doelgroep kwijt want we leveren weer eens (verholen) kritiek op de rechterkant van het politieke spectrum. De sales-afdeling zit nu al met de handen in het haar.

Maar, goddomme, men maakt het ook naar. Zelfs het dragen van een mondkapje is nu een politieke keuze. Kortom, de Kurt generatie is opgegroeid.

… stupid and contagious
Here we are now, entertain us